انتظار،کیفیتی روحی است که موجب به وجود آمدن حالت آمادگی است برای آنچه انتظار دارند،و ضد آن یاس و نا امیدی است.هرچه انتظار بیشتر باشد آمادگی بیشتر است.اگر انسان،مسافری داشته باشد که چشم به راه آمدن او است،هرچه زمان رسیدن او نزدیکتر گردد آمادگی برای آمدنش فزونی می یابد.

حالت انتظار،گاهی به پایه ای می رسد که خواب را از چشم می گیرد،چنان که درجات انتظار از این نظر تفاوت می کند،همچنین از نظر حب و دوستی نسبت به آنچه را انتظار دارد تفاوت دارد.هرچه عشق به ((منتظر )) افزون باشد آمادگی برای فرا رسیدن محبوب افزون می گردد و دیر آمدن و فراق محبوب دردناک می گردد،تا بدانجا که انسان منتظر از خود بی خود می شود و دردها و سختی های دردآور و مشکلات سخت خود را در راه محبوب حس نمی کند.