گل عفاف، در بوستان حجاب می روید.
بی حجاب، هم چون شاخه ای بیرون از حصار باغ است، که طمع هر رهگذر را به سوی خود جلب می کند.
هیچ کس با نام " آزادی " دیوار خانه خود را بر نمی دارد و شب ها در حیاطش را باز نمی گذارد.
گوهر عفاف و پاکی، کم ارزش تر از پول و جواهرات نیست.
کسی که " کودک عفاف " را جلوی صدها گرگ گرسنه می برد و به تماشا می گذارد، روزی هم " پشت دیوار ندامت " اشک حسرت خواهد ریخت.
حجاب، هم چون یک توری، مانع ورود حشرات نگاه های مسموم است. کسی که راه ورود مگس های مزاحم را می بندد، خود را " مصون " ساخته است، نه محدود.
زن به خاطر کرامت و ارزشی که دارد نباید خود را حراج کند و در بازار سوداگران شهوت، خود را به چند نگاه و لبخند بفروشد.
حجاب، مثل در یک شیشه عطر، مانع پریدن عطر عفاف می شود، نباید گذاشت پای بیگانگان، وارد مزرعه نجابت شود و بوته نورس عصمت را لگد مال کند.
حجاب، زندان نیست که زنان در آن محبوس باشند، بلکه قلعه و دژی است که از ورود غارتگران و مهاجمان جلوگیری می کند. زنان با حجاب، قلعه نشینانی اند که به مزاحمان، اجازه ورود به حریم عفاف نمی دهند.
اگر چشم، دریای هوس شود، قایق گناه در آن حرکت می کند.
