چون خلیفه‏ى اول پس از رحلت پیامبر خدا صلى اللَّه علیه و آله فدک را غصب کرد و حضرت فاطمه‏ى زهرا با او به محاجه و مناظره پرداخت، امیرالمؤمنین على علیه‏السلام نیز پس از سخنرانى و خطبه فاطمه علیهاالسلام در مسجد، به مسجد رفت و از جمله‏ى سخنانش خطاب به ابوبکر فرمود:
یا ابابکر! بگو ببینم قرآن خوانده‏اى؟
ابوبکر: بلى خوانده‏ام.
على علیه‏السلام: بگو ببینم آیه‏ى تطهیر: «انما یریداللَّه لیذهب عنکم الرجس اهل البیت و یطهرکم تطهیرا، (1)در حق ما نازل شده، یا در حق دیگران؟
ابوبکر: در حق شما نازل شده.
على علیه‏السلام: اگر کسى شهادت دهد که فاطمه علیهاالسلام کار بدى انجام داده چه مى‏کنى؟ آیا شهادت او را مى‏پذیرى یا نه؟
ابوبکر: بلى، مى‏پذیرم و براى فاطمه علیهاالسلام مانند دیگران حد جارى مى‏کنم.
على علیه‏السلام: در این صورت در پیشگاه خدا کافر مى‏شوى.
ابوبکر: چرا؟ v على علیه‏السلام: زیرا در این فرض، تو شهادت خدا را که به پاکى فاطمه علیهاالسلام گواهى داده قبول نکرده و گواهى مردم را گرفته‏اى، همان طورى که شهادت خدا و پیامبر صلى اللَّه علیه و آله را در این مورد نادیده گرفته و فدک را از فاطمه علیهاالسلام به یغما برده‏اى؟
ابوبکر! مگر فدک در دست فاطمه علیهاالسلام نبود؟ چرا و چگونه چیزى که در دست او است، از او بینه و شاهد مى‏خواهى؟
مردم چون این مناظره و سخنان على و ابوبکر را مى‏شنیدند، بر روى یکدیگر نگاه کرده و گفتند: «صدق واللَّه على بن ابى‏طالب؛ سوگند به خدا که حق با على علیه‏السلام است. (2)
قابل توجه است، که امیرالمؤمنین از آیه‏ى تطهیر بر عصمت فاطمه علیهاالسلام استدلال نموده و مهاجرین و انصار نیز آن را پذیرفته و مورد تأیید قرار داده‏اند.

1ـ احزاب/ 33.
2ـ احتجاجات طبرسى، چاپ نجف، ج 1، ص 122- 123.