درد های علی بیش از ظرف درک و فهم ماست.داغ غربت علی کوه ها را از هم متلاشی می کند.اما فراق فاطمه تنها علی را داغدار نکرد بلکه چشم فضیلت ها در داغ آن محبوبه پیامبر خون گریست و دیدگان ارزش ها همواره گریان آن مظلومه تاریخ ماند.
امروز اگر آسمان دل ما هم ابریست،اگر هوای چشمان ما هم به رنج فاطمه و غربت علی بارانیست،این تداوم همان گریستن های حسن و حسین و زینب و کلثوم است.آنان سر در آغوش و شانه پدر نهادند و گریه کردند و امروز ما در فاطمیه ای به وسعت ایران سر بر شانه مظلومیت شیعه می گذاریم و آرام آرام گریه می کنیم. و به عشق زهرا دل خوشیم و از شهادتش دل خون.
هنوز هم سوال های ما بی پاسخ مانده است.
مگر فاطمه تنها یادگار حضرت رسالت نبود؟مگر سینه اش بوسه گاه محمد نبود؟مگر پیامبر هر روز هنگام عبور از برابر خانه فاطمه به اهل آن خانه سلام نمی داد؟مگر مودت ذی القربی و توصیه قرآن و اجر رسالت رسول(ص) نبود؟مگر خدا خشم و رضای فاطمه را خشم و رضای خویش قرار نداد؟
پس چرا آن همه گریه و اشک؟ پس چرا آن همه بی حرمتی به حریم فاطمه؟چرا آن همه جفا بر آل مصطفی؟شهر اگر شهر تو نیست پس حمله به آن خانه چرا؟
مرگ جانسوز چرا، دفن غریبانه چرا؟
خدایا خدایا یادگار فاطمه(س) را بر ما برسان تا عقده ای که به طول تاریخ مظلومیت شیعه بر صفحه دل عاشقان فاطمه(س) داغی دردناک حک کرده ، التیام بخشد.
