گفتم: در گروه خودتان چه کاره ای؟
گفت: دروازه بان دلم!
گفتم: این هم شد کار؟ برو تو خط حمله.
گفت: فکرم از دروازه مطمئن نیست. دلم یک دروازه است. اگر کنترل نکنم، می بینی پی در پی گل می خورم.
گفتم: مثلا چه گلی؟
گفت: گل گناه، گل هوس، گل غرور، گل دوستی های حساب نشده، گل غفلت از دنیا و آخرت!
گفتم: چطور است جمع شویم و با " تیم ابلیس " مسابقه دهیم؟
گفت: به شرط این که خودم دروازه بان باشم، چون می دانم که از چه زاویه ای " توپ گناه " را به طرف دروازه دلها، شوت می کنند.
گفتم: قبول. ولی از کجا این تجربه را کسب کرده ای؟
گفت: زاویه حمله ابلیس " غفلت " است و " غرور " وقتی چراغ " یاد " خاموش می شود، غرور به دشمن " گرا" می دهد، آن گاه گل گناه دروازه دل را می گشاید. شیطان، حریف قدری است، نمی شود آن را دست کم گرفت.
گفتم: پس تو " خط دفاع " را بیشتر دوست داری؟
گفت: آدم اگر نتواند دفاع خوبی داشته باشد، مهاجم خوبی هم نمی شود.
گفتم: دیگر کدام زاویه را باید مراقب بود؟
گفت:
خواهی نخوری ز تیم ابلیس شکست
باید به دفاع از دل و دیده نشست
چون شوت شود به سوی دل توپ گناه
دروازه دل به روی آن باید بست
گفتم: دروازه بانی هم عجب لذتی دارد!
گفت: به شرط آن که گل نخوری و حمله شیطان را دفع کنی. "جهاد با نفس " به همین جهت بالاترین مبارزهاست.