وقتی غذایی مسموم و آلوده است تهدیدی برای سلامتی است.
فرقی نمی کند که آشکارا خورده شود یا پنهانی، عمدی باشد یا اشتباهی، چه اختیاری باشد چه اجباری، به هر حال تاثیر زیان بار خود را دارد.
زشت، زشت است چه پنهان و چه آشکار.
گناه هم بر روح شخص اخلاق جامعه، تاثیر منفی میگذارد و این "بیماری اخلاقی" سلامت جامعه را تهدید می کند.
اگر دیگران بفهمند " آبرو " می رود.
اگر خدا بفهمد " که می داند و می فهمد " آبرو ریزی و رسوایی بیشتر است.
مگر مصرف غذاهای فاسد و داروی عوضی، دور از چشم پزشک و پرستار از عوارض و پیامد های آن می کاهد؟
آنان که به خاطر شرم از دیگران، از " خلاف " پرهیز می کنند چرا در تنهایی و پنهانی از " خدا " و " خود " حیا نمی کنند؟
اگر آبرو هم نرود، دل تیره می شود و عاقبت انسان تباه می گردد.
خداوند، نهان ها را هم می داند و در خلوت ها هم حضور دارد و از دل ها خبر دارد.
آن که از " روز محاکمه " می ترسد باید از " خلاف پنهانی " هم بپرهیزد!