حاجی نوری می نویسد:در خبری از امام صادق (ع) نقل شده است:روزی در مجلس امام صادق (ع)نام مبارک حضرت مهدی(ع)برده شد،امام صادق(ع)به جهت تعظیم و احترام از جای برخاست.
و نیز در روایت آمده که دعبل خزاعی بعد از آنکه ابیاتی راجع به حضرت مهدی(ع) نزد امام رضا (ع)قرائت کرد،حضرت از جای برخاست.
میرزای نوری می گوید:وقتی نام حضرت حجة بن الحسن(ع) در مجلس امام رضا (ع) برده شد،آن حضرت از جای برخاست و دو دست مبارکش را روی سر گذاشت و فرمود:(( اللهم عجل فرجه و سهل مخرجه))

از امام صادق(ع)سوال شد:چرا هنگام شنیدن نام امام زمان(ع)از جای خود برمی خیزیم؟حضرت فرمود:چون غیبت حضرت مهدی طولانی است.وامام از شدت محبتی که به دوستان خود دارد هر زمانی که شخصی او را یاد کندنگاهی به او می نماید و سزاوار است که یاد کننده به جهت احترام وتعظیم،از جای خود برخیزد.هنگامی که مولای خویش او را به نظر مهر و عطوفت نگاه می کند،پس از جای خود برخیزد و از خدای تبارک و تعالی تعجیل فرج ایشان را بخواهد.